நேற்று கொழும்பு சுதந்திர சதுக்கத்தில் வித்யாவின் கொடூர கொலைக்கு எதிராக 'நீதி மற்றும் சிறுவர் விவகார அமைச்சின்' ஏற்பாட்டில் நடைபெற்ற நிகழ்வினை ஆர்ப்பாட்டம் என்பதை விட கவனயீர்ப்பு அல்லது நினைவுகூரல் நிகழ்வு என்று தான் சொல்ல வேண்டும்.

நேற்றைய தினம்.. நேரம் ஒரு மூன்று மணியிருக்கும் அப்போது தான் எனது கல்லூரியின் பழைய டைரக்டர் செல்லவிருக்கும் ஒரு நிகழ்வு சம்பந்தமாக FBயில் அறிகிறேன். அவர் ஒரு சிங்களவர் எனினும், தமிழர் நலனில் அதிக அக்கறையுள்ளவர். அரசியல் நிலைகள் என்பதினைத் தவிர்த்துப் பார்த்தால் 'ரோசி சேனநாயக' அவர்கள் என்னால் என்றுமே வியந்து பார்க்கப்படும் ஒருவர். அவரது ஆளுமை தன்னம்பிக்கை திடசங்கர்ல்பம் ஒவ்வோர் பெண்களுக்குமே இருந்துவிட்டால் நிச்சயமாக நாம் அரசியலில் முப்பது வீதமென்ன ஐம்பது வீத பிரதிநிதிதுவத்தினை கூட பெற்றுவிட முடியும் என்பது திண்ணம்.

நிற்க, இந்நிகழ்வு சம்பந்தமாக மேலதிக விபரங்களை தமிழ்வின் மூலம் அறிந்து கொண்டதன் பின்னர் புறப்படலாம் என்று முடிவெடுத்து வெளிக்கிடும்போது அம்மா வந்து கேட்டார் எங்கே போகிறேன் என்று. வழமையாய் வீட்டில் யாரும் அப்படி கேட்பதில்லை. ஆர்ப்பாட்டம் என்று சொன்னால் அப்பா நிச்சயமாக விடமாட்டார். அதனால் சற்றே தடுமாற்றதுடன், மீட்டிங் ஒண்டு இருக்கு போய்ட்டு வந்திடுறன், கொஞ்சம் லேட் ஆகும் என்றேன். அம்மா மெல்ல அறைக்குள் வந்து மெதுவான குரலில் "சுதந்திர சதுக்கத்தில வித்தியாவுக்காண்டி எதோ நிகழ்வு நடக்குதாமே போகேல்லையோ..?" எண்டு கேட்டார். எனக்கு ஆச்சரியமாக இருந்தது. 

உங்களுக்கு எப்படி..? கேட்கவே தேவையில்லை எனக்கு முன்பு தினமும் ipadல் செய்தி வாசிப்பது அவா தான். ஜெயலலிதாவின் வழக்கு முதல்கொண்டு வித்தியாவின் கொலைவரை அத்தனை செய்திகளும் அவவுக்கு அத்துப்படி. மௌனமாக தலையாட்டினேன். "நானும் வாறன்." மேலும் அதிர்ந்தேன். இதுநாள் வரையில் எந்தவொரு ஆர்ப்பாட்டத்திர்க்குமே அவர்கள் சென்றதில்லை. இன்று என்ன புதிதாய்..? கேட்கவில்லை. "அப்போ ஜனனி?". "அவளையும் கூட்டிக்கொண்டு போகலாம்.." சத்தியமாக நான் இந்த உலகத்தில் தான் இருக்கிறேனா என்றொருதரம் குழப்பமாகிவிட்டது. என்னை நானே கிள்ளிப் பார்க்கும் முன்பே அவரே தொடர்ந்து "ஆனா அப்பாவுக்கு தெரிய வேண்டாம். விடமாட்டார்." என்றார். அப்போதுதான் இது கனவில்லை என்று தெளிந்தேன். 

சரியென்று எல்லோருமாய் புறப்பட்டு நண்பியோருவரின் வீட்டுக்கு சென்றுவிட்டு, அங்கிருந்து புறப்படுகையில் ஜனனி கீழே விழுந்து கால் நோகிறது என்றது. தவிர மழையிலும் நன்றாக நனைந்து விட்டதனால் நான் அவர்களை திரும்பி வீட்டுக்கு போகும்படி சொன்னேன். அதற்க்கு அம்மா குளிர் மேலும் ஏறாமல் இருக்க கடையில வேற சொக்ஸ் வாங்கி போட்டிட்டு போகலாம் என்றார். என்னைப் போல் தான் எனது தாயாரும் ஒன்றினை செய்வதென்று முடிவெடுத்துவிட்டால் மாற்றுவது கடினம். ஆனால் இத்தனை வருடங்களில் அவர் என்னிடம் இத்தனை தூரம் அடம்பிடித்ததில்லை. ஒருவழியாக அவர்களை சமரசம் பண்ணி வீட்டுக்கு அனுப்பிவிட்டு நான் பஸ் ஏறும்போதே மனம் வெறுமையாகிவிட்டது. 

நிகழ்வில் கலந்து கொண்டுகொண்டிருக்கும்போது கூட மனம் இந்த சம்பவத்தையே சுற்றி சுற்றி வந்தது. இது நாள்வரை எத்தனையோ ஆர்ப்பாட்டங்கள் நடந்திருக்கின்றன. அவை எதற்குமே செல்ல வேண்டும் என்று தோன்றாத போது எதற்காய் இதற்க்கு மட்டும்..? காரணம் வித்தியாவா..? அந்த கொடூர கொலையா..? அல்லது ஆழுமை மிக்க அரசியல்வாதியொருவர் முன்னின்று நிகழ்த்துவதாலா..? அல்லது அவர்களே முன்னின்று நடத்தும் போது நாம் செல்லாமலிருப்பது நியாயமில்லை என்று கருதியதாலா..? அல்லது கடைசியில் சிலர் சொல்லுவது போல் "நோகாமல்(?) எல்லோரும் கலந்துகொள்ளலாம் என்பதனாலா..?"

நேற்றைய நிகழ்வின் பின்னர் FBயில் நான் பகிர்ந்து கொண்ட எனது கீழுள்ள பதிவினைப் பார்த்தால் எதுவென்று உங்களால் நிச்சயமாக புரிந்து கொள்ள முடியும் என நம்புகிறேன். இல்லாவிடின் இதே நிகழ்வுக்கு எனது நண்பியொருவர் நாலேவயதான தனது பையனை கூட கூட்டிவந்திருந்தார். (அவரை அங்கு தான் தற்ச்செயலாக சந்திக்க நேர்ந்தது.) அவரிடம் தான் கேட்க வேண்டும். அவருக்கு நிச்சயமாக எம் அனைவரையும் விட அதிக தெளிவு இருக்கலாம்.

They didn't know her until few days ago.. 

But they came for her..

They didn't know what's written on those posters..

But they hold them for us.. 

Hot wax drops burnt their hands.. 

But they didn't let the wind blow out their lights.. 

They did it silently.. And sent out their message loudly..

சற்று முன்பு பார்த்த மேகம் மாறி போக
காலம் இன்று காதல் நெஞ்சை கீறி போக

மகளிர் தினமாம் இன்று.
வாழ்த்துக்கள் சொல்கின்றனர்..
ஆமா எதுக்கு..?

பெண்ணியம் பேசும் பெண்களுடனும் சரி
அடக்குமுறை பேசும் ஆண்களுடனும் சரி
அதிகம் பேசுவதில்லை நான்

எனவே அவர்கள் இதனை
படிக்காதீர் தயவுசெய்து


ஒருமுறை மிகவும் பொறுப்பான வேலையில் இருந்தபோது, ஒருவர் என்னிடம் வந்து "அழகான பெண்களிடம் அறிவு குறைவாக இருக்குமாமே உண்மையா?" அப்பிடின்னு கேட்டார். அவர் வயதில் என்னை விட மிகவும் பெரியவர். ஆனால் மிகவும் சாதாரண வேலையிலிருந்தார். அவரின் வயதிற்கு மதிப்புக் கொடுத்து நான் எதுவும் சொல்லவில்லை. சிறிது நேரம் கழித்து "நீங்க ரொம்பவே அழகாக இருக்கிறீங்க" என்றார். அன்று வந்த கோபத்தில் அவரை துவைத்து எடுத்துவிட்டேன். பிறகு யோசித்தேன், ஒரு பெண்ணின் அறிவை எடைபோடத் தெரியாத அல்லது பொறாமைப்படுகின்ற மற்றும் புற அழகைப் பார்த்து மட்டுமே மயங்குகின்ற ஒரு முட்டாளிடம் போய் இத்தனை நேரம் மினக்கட்டோமே என்று..

இவ்வாறு இத்தனை வருடங்களில் பல சம்பவங்களை சொல்லலாம். அதற்காய் நான் ஒரு பெரிய மாமேதை, அறிவாளி அப்பிடின்லாம் சொல்லவரலை. ஆனால் என்னுடன் பேசுபவர்கள், முக்கியமாக ஆண்கள், புற அழகு என்ற விடயத்தை தாண்டி, அறிவார்ந்த விடையங்களை விவாதிக்கையில் அந்த ஆனந்தமே தனிதான். அது என்னையும் அறிவாளி என்று ஏற்றுக்கொண்டதனால் ஏற்பட்டதல்ல. ஏனெனில் பலசமயம் விவாதங்களில் வெளிப்படும் ஒருவரின் அறிவினைவிட முட்டாள்தனங்களே அதிக சுவாரசியத்தினை கொடுக்கும். நடுநிசி வேளையில் கண்களுக்கெட்டாத தொலைவிலிருக்கும் நட்சத்திரங்கள் பற்றிய கற்பனைகள், விவாதங்களின் முடிவில் அர்த்தமற்றுப்போகும் / வேறோர் அர்த்தத்தினை வெளிப்படுத்தும் தத்துவங்கள், பந்தங்கள் அற்ற உறவுகள் / உறவுகள் அற்ற பந்தங்கள்  என்று நான் காதலிக்கும் விடயங்களை உன்னாலும் காதலிக்க முடிந்தால் அல்லது அதைப்பற்றி பேசமுடிந்தால், உடல் சார்ந்த மனோ வக்கிரங்கங்களிருந்து மீண்டு வர முடிந்தால் நீயும் என் காதலனே..!

சமுதாயத்தில் ஒரு ஆணுக்கான சுதந்திரம் எதுவோ, அது பெண்ணுக்கும் உள்ளது என்பது எனது உறுதியான நிலைப்பாடு. ஒரு பாரதியால் ஒரு கண்ணம்மாவை காதலிக்க முடிந்த போது, ஒரு கண்ணம்மாவால் பாரதியை காதலிக்க முடியாதா என்ன? இதுகாலவரை பெண்களுக்கு போடப்பட்ட வரைமுறைகளில் பெரும்பாலானவை அவர்களை ஆண்களிடமிருந்து பாதுகாக்கவே ஆகும். பாம்பின் கால் பாம்பறியும் என்பது போல், ஆண்களின் மனோ வக்கிரங்களை பெண்களைவிட அவர்களுக்கே அதிகம் தெரியும். அதனால் தான் தன்னைப்போல் ஒருவனிடம் சிக்கி சீரழிந்து விடக்கூடாது என்று வெகு கவனமாக இருந்தனர் இன்றும் சிலர் இருக்கின்றனர். இதனை இன்று ஜோதிக்கு எதிராய் பேசுபவர்கள் பலரின் பேச்சில் காணலாம்.

அடுத்து அவ்வாறான ஒரு சூழ்நிலை (தன்னைப்போல் ஒருவனால்) ஏற்பட்டுவிடின் அது தனக்கே மிகுந்த அவமானம் என ஆண் கருதினான். இத்தகைய மனோபாவம் அதிகமாகி, கடைசியில் பெண்ணடிமைத்தனத்துக்கு வித்திட்டது மட்டுமல்லாது ஒருகட்டத்தில் பெண்களே தம்மைக் காத்துக்கொள்ள இத்தகைய வரைமுறைகள் வேண்டியதே என நம்பத்தொடங்கி விட்டிருந்தனர். மேலும் வருசத்துக்கு ஒன்று என்று வரிசையாய் ஐந்தாறை கொடுத்துக்கொண்டிருந்தால் பாவம் அவர்களுக்கு வேறு சிந்தனைகளுக்கு எங்கே நேரமிருக்கிறது? அனா போன்ற அப்பாவிகளுக்கு, அவர்களை சப்மிசிவ்களாக மாற்றத்துடிக்கும் கிறிஸ்டியன் போன்றவர்களே கிடைக்கின்றனர். அவர்களும் அவன் என்றாவது மாறுவான் தன் காதலை புரிந்து கொள்ளுவான் என்று காத்திருக்கிறார்கள் அல்லது அவன் செய்வது சரிதான் என நம்பத்தொடங்கி விடுகின்றனர்.

எனது படிக்கும் காலங்களில் நான் பார்த்து வியந்த இந்துஜா போன்ற பெண்கள் கூட இன்று தாம் உண்டு தமது குடும்பம் உண்டு என்று இருந்து விடவே விரும்புகிறார்கள். ஆனால் அவர்களில் எத்தனை பேரின் கணவன்மார் அவர்களின் தியாகத்தினை புரிந்து கொண்டிருக்கின்றனர்? தமது மனைவியின் ரசனைகள் iPhone 6+ ஐயும் தாண்டி இருக்கு என்பது எத்தனை பேருக்குத் தெரியும்? அவர்கள் தமது பள்ளி வயதில் கண்ட கனவுகள் இன்னும் கனவுகளாகவே இருக்கின்றன என்பது புரியும்?

ஆகவே இங்கு பெண்ணடிமைத்தனம் என்பது பெண்கள் தாமாக ஏற்றுக்கொள்ளும் வரை தான்.. இதை அறிவதற்கு படித்து பட்டமெல்லாம் பெற்றிருக்க வேண்டுமென்பதில்லை. சிலநேரம் மெத்தப்படித்தவர்கள் கூட குடும்பம் என்று வருகையில் மடைத்தனமாக நடந்துகொள்வதுண்டு. (கவிஞர் தாமரையை சொல்லவில்லை). சுயத்தினை அழிக்கும் எதனையும் எதிர்க்கும் உள்ளுணர்வு எம் அனைவர்க்கும் இயற்கையாகவே உண்டு.. அதை கேட்கிறோமா இல்லையா என்பதில் தான் எமது சுதந்திரமும் அடிமைத்தனமும் அடங்கியிருக்கு..

பதினெட்டடி ஆழக்கிணறு
பளிங்கு போன்ற நீர்
பாதிக்கும் மேல் நிறைந்திருக்கும்
அமிர்தம் இதுவோ என வியப்பர்
யார் கண்பட்டதோ..?

அன்றொரு நாள்
தாகம் என்று வந்தவர்க்கு
குடத்தில் நீர் கொடுத்தால்
நம்ப மறுத்து
செவ்விளனி நீரென்று
வாதிடுகையில்
கூட்டிச் சென்று
துலா பிடித்து நீரள்ளி
குடிக்கக் கொடுத்தோம்

அதிசயித்தவர்
காரணம் கேட்கையில்
செல்லும் வழியில் எங்காவது
நன்னீர்க் கிணறு இருப்பின்
இரவோடு இரவாய்
தூக்கிவந்துவிடுவோம் என்று
நக்கலாய் சொன்னதை
நம்பிச் சென்றவர் எம்மைப் பின்
'கிணறு காவிகள்'
ஆக்கி விட்டார்..

அவர் இன்று வந்திருந்தால்
பூரித்துப் போயிருப்பார்
மத்திய கிழக்கிலிருந்து
தூக்கிவந்துவிட்டதாய்..



நம் ஊர்.. நம் கிணறு.. ஆனால் இதுவரை இந்தப் பிரச்சினைக்காக ஒன்றையும் செய்ய முடியவில்லை.. இது சம்பந்தமா ஒரு ஆவணப்படம் எடுக்கும் நோக்கத்தினை பல மாதங்களின் முன்பு முன்வைத்தேன். இருந்தும் சில பல அரசியல் காரணங்களால் கைகூடவில்லை. ஊடகங்கள் பல இருட்டடிப்புச் செய்த போதிலும் இன்று பல இளையோர்களின் முயற்ச்சியினால் இது வெளிக்கொண்டுவரப்பட்டிருக்கிறது. எமது உரிமையை காக்க நாம் தான் நேரடியாக களத்தில் இறங்கவேண்டும் என்பதனை மீண்டுமொருமுறை நிரூபித்திருக்கிறார்கள். வாழ்த்துக்களுடன் மனமார்ந்த நன்றிகள்.